Στου Απρίλη τις ταράτσες, ονειροπαρμένες φάτσες

Έχει μερικούς μήνες που συνειδητοποίησα ένα μου (ακόμα) κόλλημα.

Τις κατηφόρες που καταλήγουν σε θάλασσα. 

Που στην ανηφόρα δεν έχεις πάρει χαμπάρι τί έπεται. 

Μια ορθάνοιχτη αγκαλιά.

Την ίδια στιγμή [σε ένα παράλληλο σύμπαν ή και σε αυτό] κάποιος βρίσκεται σε ένα λούνα παρκ, στη γαλαρία του καραβιού, λίγο πριν την προσγείωση. //Με ανοιχτά μάτια.//

*Σαν Φρανσίσκο, περίμενέ με.