Sunday, November 9, 2014

άλευκο*

Δρόμος ταχείας κυκλοφορίας χωρίς λευκές γραμμές. Πέντε λωρίδες χωρίς όρια.
Ελευθερία. Ή χάος; Μια αίσθηση περίεργη, σαν να είσαι σε πίστα παιδικού καρτ.

Σου χαρίζεται ελευθερία και δεν ξέρεις τί να την κάνεις.
Σου έρχεται να οδηγήσεις σαν να είσαι μόνος σου στο δρόμο, αλλά δεν το κάνεις. Έχεις συνηθίσει να αυτοελέγχεσαι. Παραμένεις στα νοητά όρια -για το καλό όλων.
Έλα μου όμως που δεν έχουν όλοι αντίστοιχη αντίληψη. Κι ορίζουν τα όρια τα δικά τους, χωρίς να σκέφτονται κανέναν άλλον τριγύρω, άθελά τους ή όχι. Το θέμα είναι πως είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πρέπει για ένα διάστημα να βαδίσεις αναλόγως.

Μέχρι να προσπεράσεις.
 

Thursday, September 25, 2014

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας

Προσπερνώντας, κοιτάζω το αυτοκίνητο στη μεσαία λωρίδα· μια μουσούδα προεξείχε. Είχε βγάλει τα ποδαράκια του και το κεφάλι του έξω απ το ανοιχτό παράθυρο, ενώ τα αυτιά του κι η καφετιά του χαίτη ανέμιζαν κόντρα στον άνεμο. Το κοιτούσα και γελούσα, η αίσθηση που σου 'βγαζε η εικόνα αυτή ήταν τόσο ανάλαφρη κι ευχάριστη.. το ζήλευα το τετράποδο. Ο οδηγός είχε επιταχύνει αρκετά, αλλά δε φαινόταν να δίνει σημασία η φάτσα. 
Έκλεινε απλά τα μάτια κι απολάμβανε..

Και φανταζόμουν να σιγοτραγουδά από μέσα του τη σκυλίσια μέρα.

Wednesday, July 23, 2014

"Μένει μια νύχτα μέχρι να 'ρθει το πρωί"



Έχει μια γλύκα ο γυρισμός.
Να 'σαι στο αμάξι -βράδυ- και να φοράς ασυναίσθητα τα γυαλιά ηλίου στο κεφάλι σου. Συνειδητοποιώντας το σε κάποιο κόκκινο φανάρι.
//Είτε αυτό σημαίνει ότι γυρνάς αργά απ' τη δουλειά ή μετά από μια γεμάτη μέρα στην παραλία.//
Και να φυσάει.
Έχει μια γλύκα.

Monday, May 19, 2014

To παράδοξο του αφηρημένου οδηγού

Είναι από αυτές τις φορές που οδηγείς σε δρόμο μακρύ, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα κι ελάχιστα σημεία αναφοράς. Και οδηγείς τελείως αυτόματα, σχεδόν αφηρημένα, σα να 'χεις κλειστά τα μάτια σου, σα να μην οδηγείς καν. Και κάποια στιγμή που παρατηρείς καλύτερα, δεν είσαι σίγουρος σε ποιό ακριβώς σημείο της διαδρομής βρίσκεσαι. Ξέρεις όμως ότι πηγαίνεις σωστά.
Ίσως τελικά και να μην έχει πάντα σημασία το ταξίδι αλλά το ότι ξέρεις πού πας. 
[...]
[Δεν παίρνω κι όρκο.]


[Θα το ξανασκεφτώ.]
[...]

I can't remember how or why we took that road. I can't remember how.

//το ορθό παράδοξο//

Sunday, May 18, 2014

Το jukebox των στροφών

Να περιμένεις την επόμενη στροφή για να προλάβεις ν' ακούσεις τη συνέχεια από αγαπημένο σου κομμάτι που παίζει στο ράδιο. Κι άλλες φορές να πετυχαίνουν τόσο οι εναλλαγές που να μη θες να σταματήσουν οι στροφές.


//όταν το σήμα στο κινητό φτάνει οριακά τη μία γραμμή, μπορεί να ακούσεις κάποια από τα πιο κουλά αλλά και εμπνευσμένα ρεμίξ//

Wednesday, April 2, 2014

Στου Απρίλη τις ταράτσες, ονειροπαρμένες φάτσες

Έχει μερικούς μήνες που συνειδητοποίησα ένα μου (ακόμα) κόλλημα.
Τις κατηφόρες που καταλήγουν σε θάλασσα. 
Που στην ανηφόρα δεν έχεις πάρει χαμπάρι τί έπεται. 
Μια ορθάνοιχτη αγκαλιά.




Την ίδια στιγμή [σε ένα παράλληλο σύμπαν ή και σε αυτό] κάποιος βρίσκεται σε ένα λούνα παρκ, στη γαλαρία του καραβιού, λίγο πριν την προσγείωση. //Με ανοιχτά μάτια.//


*Σαν Φρανσίσκο, περίμενέ με.

Saturday, March 1, 2014

This is a long drive


Κάθεσαι στάσιμος και σκέφτεσαι τα πάντα, ουσιώδη κι επουσιώδη. Με πιο συχνά τα δεύτερα.
Βρίσκεσαι εν κινήσει, με σταθερή ταχύτητα, χωρίς να σου αποσπούν πολλά πράγματα την προσοχή και σκέφτεσαι τα ουσιώδη. Τα ωραία, το τώρα.
Ανεβάζεις ταχύτητα, ξεπερνάς τα όρια. Αχνοσκέφτεσαι τα ουσιώδη, μέχρι που δε σκέφτεσαι τίποτα, δεν έχεις χρόνο.


Ένα τρένο, παρακαλώ.



Wednesday, February 19, 2014

Και να μη σταματάς πουθενά

και τριγύρω σου να βλέπεις τα βουνά




Saturday, February 8, 2014

Δεν έχει τέλος

Για πόσους δρόμους που διαβαίνουμε μπορεί να μην ξέρουμε ποιά είναι η αρχή τους ή το τέλος τους; Πόσο συχνά περπατάμε/οδηγάμε σε έναν δρόμο απ' την αρχή μέχρι το τέλος του; Στους περισσότερους κάπου θα χρειαστεί να στρίψουμε. 

Όταν, δε, συμβαίνει να τον διανύεις από την αρχή μέχρι το τέλος του, νιώθεις (έστω, α' πρόσωπο ενικού) μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Ειδικά αν δεν έχει όντως συνέχεια. 
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είχα πρωτοπάει στο Ελ-Βενιζέλ, η εντύπωση που μου 'κανε το τελείωμα της αττικής οδού εκεί. Μια αναστροφή για τέλος και πάρ' το πάλι προς τα πίσω. Δεν έχεις κάτι παραπάνω να δεις -λες αρχικά. Κι όμως.

Ο δρόμος δεν τελειώνει πραγματικά. Αλλάζει απλά συντεταγμένες και ονόματα. 
Κάθε τέλος και μια αρχή. Εκ των πραγμάτων. 

Ύστερα σκέφτομαι το δρόμο...